anlam veremediğim bir şey bu... gülerken, kahkaha atarken, hatta kahkaha atarken gözlerimden yaşlar dökülürken bir huzursuzluk hakim bünyede...neden ki?
koşuşturmalarımı bıraktım, an'ı yaşayıp akıtıyorum öykümü...
sana söylüyorum, "bırak dünyayı kurtarmayı" diyorum...hatta bir tek sana da söylemiyorum, önüme gelen herkese....
ama ya kendimle konuşmalarım?
bu kadar çok diyalog bünyeyi yıpratıyor. sanırım son 4 ayda yaşadıklarım, yaşadıklarımı sandıklarım, kandırıldıklarım, hüzünlerim AMA SADECE hüzünlerim sebep buna...en ufak bir sevinç bile yok 4 ay öncesine dair. ne acı!
4 aydır konuşmayı bıraktım. iç huzurun nerede olduğunu arıyorum uzun zamandır...bu aralar cevabı buldum sanırım?
ne olursa olsun yola devam edeceğim, susarak konuşmalarımı sürdürdüğüm yoluma! bunu yaptığım zaman rahatlıyorum artık! sanırım iç huzur burada...
