Geçmiş zamandı...Hatırlamıyorum bilmem kaç zaman önceydi?
Davetsiz bir misafir çaldı kapımı. Açtım; tanımıyordum 'o'nu; ama içimde tarif edilemez bir istek vardı 'o'nu tanımaya dair...
İçeriye aldım misafirimi! Büyük salonuma geçtik. 'O' oturdu ikili koltuğun sağına; ben oturdum tekli koltuğumun tam ortasına! Baktık bir süre anlamsız, biçimsiz, sessiz, sedasız yorgun yüzlerimize...
Suskunluğu 'o' bozdu:
"geldim." dedi.
"kimsin?" dedim.
"uğramam gereken kişiydin, sana uğramak zorunda olan kişiydim." dedi.
....
(anlamıyordum, zorunluluklar her yerde karşıma çıkmak için neden bu kadar savaş veriyorlardı? )
....
Benim yorgun ve biçimsiz yüzüme; 'o' da bir çizik atmaya gelmişti. Sonra anladım.......
Bir şekilde 'o'nunla yaşamaya alıştım; ama 'o'ndan kurtulmak için, 'o'ndan saklı yollar arıyordum. Yükünü kaldıramayacağımı zamanla bana, acı acı öğretmişti...
Gün geldi, yol buldum. Yola girdim 'o'nunla, yoldan çıktım 'o'nsuz...Artık 'o' yoktu. İçimde tarif edilemez bir duygu vardı, içinde hüznü de sevinci de barındıran...
7 ay geçmiş 'o'ndan kurtulalı şimdi aklıma geldi. Aynada gördüm kendimi o zaman fark ettim. Demek ki ben 7 aydır şu sureti göremiyormuşum!!!
'O'nu özledim mi? bilmiyorum,
O yola girmemeli miydim? bilmiyorum,
'O' kapımı çalınca açmamalı mıydım? bilemiyorum,
Ya da neden benim kapımı çaldı ki?
.........................................................................................
(geçirdiğim ameliyata dair kırıntılardı günlük. biliyorsun o zor günlerimi, evet geçti artık ama düşünüyorum da, hiç geçmeyecek ki.....
God is an Astronaut'un "all is violent, all is bright" adlı parçasını dinlerken, damlalar döküldü gözlerden, kelimeler koşturdu saman rengi yaprağa...işte buradalar...
ardında bıraktığın izi, yükü kaldırmak zorunda oluşum canımı sıkıyor...)
