kuruyan tuz

yıllardır anlatmaya çalıştıklarını,

sonsuz gidişinle anlamıştı; gözünden, ruhundan tuzlar akıtan kadın...

toprağının üzerinde serin gölgesi var badem ağacının,

açmış çiçeklerini, raks ediyor sonsuzluğunla..

tutmuyorsun ellerimden, çekmiyorsun eşsiz maviliğine...

"güneşte, denizin sonunda
mavi bir duman gibi
gözümde tütüyorsun..."

uzanıyorum,

tutamıyorum...