...gitmek...

iki gündür ağlayan şehir, arkandan 'elveda' derken, benim tuzlu damlalarımla birleşti.
vedaları sevmediğimi bilen bir tek sen vardın.
bana gülümseyen gözlerini aldım yüreğime, hapsettim...
seninle beraber o iki yüce insanı da uğurlarken, bir baktım ki yine yalnızdım.
eve geldim,
ışık yok, ses yok, odalar kapılarını kapatmış her şeye, herkese..
beni bekleyen yine kapımdı!
yaktım tüm odaların ışıklarını, şehrin yaşları, çift yüreklerimin yaşları devam ederken,
seni andım.
yarım bıraktığın fincanını yıkamaya kıyamadım, içinde tarçınıyla duran sahlebini yudumlarken,

soğukluğu yakıyordu içimi.