yalnızım, derken buldum kendimi o televizyon kanalında...
tıpkı geçen gün senin dediğin gibi.
sonra; takıldım kaldım, önceden sana söylediğim gibi.
daha daha, derken; sarmaşık gülleri ile karışmış kalmışım...
ama neyi fark ettim biliyor musun?
o şarkıları söylerken, sadece ve sadece boşluğa söylediğimi...
his yoktu, korktum!
"hani kuşlar ağaçlar, binbir renkli çiçekler, nasıl yakalamıştık, saçlarından baharı..." dedi sadece dudaklarım.
kalbim konuşmuyordu.
sanırım, öyküm için farklı bir gelişmeydi bu!
bilmem ki?
hoş bir seda ile sonlandırdım programı. dinlenilen şarkılardan aklımda kalan tek şey;
"ben yalnızım, ben yalnızım, yalnızım." oldu.
öyle...
